نیست بی شور حوادث آمد و رفت نفس

کاروان موج دارد از شکست خود جرس

باغ امکان را شکست رنگ می باشد کمال

ای ثمر گر فرصتی داری به کام خویش رس

تا توانی پاس آب روی سایل داشتن

خودفروشی های احسان به که ننمایی به کس

ای عدم آوازه قید زندگی هم عالمی ست

بیضه گر بشکست ، چون طاووس رنگین کن قفس

مشت خونی هرزه گرد کوچهٔ زخم دلیم

حسرت است اینجا بجز عبرت چه می گردد عسس

دستگاه سفله خویان مایهٔ شور و شر است

خالی از عرض طنینی نیست پرواز مگس

چون به آگاهی رسیدی گفت و گوها محو کن

نیست منزل جز بیابان مرگی شور جرس

بی غباری نیست هرجا مشت خاکی دیده ایم

شد یقین کز بعد مردن هم نمی میرد هوس

چون حبابم بیدل از وضع خموشی چاره نیست

صاحب آیینه را لازم بود پاس نفس